एका लहानशा हॉटेलमध्ये एक म्हातारे जोडपे येते. बरीचशी टेबल्स रिकामी असूनही दोघे थोडा वेळ घुटमळतात. काही वेळाने कोपऱ्यातील एक टेबल रिकामे होते. दोघे पटकन जाऊन तिथे बसतात.
बाजूच्या टेबलावर बसलेला मुलगा हे सगळे पाहत असतो. इतकी टेबल्स रिकामी असताना हेच टेबल का? त्याचे कुतूहल जागे होते. तो आपली खुर्ची थोडी सरकवून बसतो आणि त्यांचे बोलणे ऐकायला लागतो.
“हेच ते टेबल. इथेच मी बसलो होतो. इथेच तू बसली होतीस.”
“हो. हीच वेळ होती. अशीच सुंदर हवा पडली होती. अजून बरोबर अर्धा तासाने अंधार पडेल. तितका वेळ होतो आपण इथे.”
मुलाला नक्की कळत नाही पण अंधुकशी कल्पना येते. तो अजून कान देऊन ऐकायला लागतो.
“आधी आपण सूप मागवले होते.”
“त्यांना सूप बनवायला वेळ लागतो. तेव्हा आपल्याला आणखी वेळ मिळेल म्हणून. हो ना?”
“हो. थांब जरा.”
म्हातारा वेटरला बोलावतो आणि ‘एक वेज सूप वन बाय टू’ ची ऑर्डर देतो. ऑर्डर ऐकून म्हातारीच्या चेहेर्‍यावर हास्य फुलते.
“त्या मेल्याने त्या वेळेस किती पटकन आणले होते सूप. तो वेटर आता दिसत नाही. बरं झालं, चोंबडा होता तो. आपले बोलणे ऐकायला आणि चाळे बघायला सारखा घुटमळत राहायचा.”
“त्याचा तरी काय दोष? तू दिसायचीस तशी तेव्हा. आणि आताही!”
म्हातारी चक्क लाजते. तेवढ्यात वेटर सूप आणून ठेवतो. दोघेही सूपचे चमचे उचलतात पण स्वत: न पिता दोघेही एकमेकांना भरवायला लागतात.
त्यांच्यातले प्रेम बघून आणि त्यांचे संवाद ऐकून मुलाची उत्कंठा शिगेला पोहोचते. सूप साधारण अर्धे संपत आले असताना म्हातारा घड्याळ बघतो.
“आत्ता! आत्ताच आपल्याला तुझे बाबा येताना दिसलेले आणि आपण दोघे मागे पळालो होतो आणि…”
म्हातारी लाजते, म्हातारा नुसत्या आठवणीने प्रफुल्लित होतो आणि संवाद ऐकून मुलाचा जीव कंठाशी येतो. त्याला एकच प्रश्न पडतो, ‘पुढे काय?’
ते दोघे जमेल तितके जलद उठतात आणि एकमेकांना आधार देत मागच्या दाराच्या दिशेने जमेल तसे धावतात. त्यांच्या नजरेस पडणार नाही अशा बेताने तो मुलगाही त्यांच्या मागे धावतो.
दोघेही हॉटेलच्या मागच्या भिंतीला टेकून लपलेले असतात आणि समोरच्या दिशेला बघत असतात.
“तिथेच तुझे बाबा उभे होते. आपण इथेच लपलो होतो. कसले घाबरलो होतो?”
ह्या वयात इतकेसे धावणे सुद्धा त्यांना भारी पडते. काही वेळ दोघेही तिथेच उभे राहून धापा टाकतात.
मुलगा बाजूला लपून बघत राहतो.
“आता तुझे बाबा निघून गेले.” घड्याळात बघत म्हातारा म्हणतो. “चल, आता पुढचा कार्यक्रम.”
दोघेही भिंतीच्या आडून बाहेर येतात आणि हॉटेल मागच्या दुसर्‍या कोपर्‍यात जातात. तिथे हॉटेलची हद्द दाखवणारे तारेचे कुंपण असते आणि त्याच्या पुढे मोकळे मैदान असते. दोघे कुंपणापाशी जातात आणि किस करायला लागतात.
आता जख्ख म्हातार्‍यांचे किसिंग ते, असून असून किती आक्रमक आणि जोरदार असणार? पण त्यांचा उत्साह आणि घड्याळाबर हुकूम सगळे काम बघून मुलगा तिथून हलूच शकत नाही.
आता साधारण अंधार पडायला लागतो. काही वेळ किसिंग झाल्यावर म्हातारी आपली साडी वर करते आणि आत हात घालून चड्डी खाली करते आणि पायाशी टाकते. कुंपणाकडे तोंड करून ओणवी होते. म्हातारा चैन खाली करून आपले लिंग बाहेर काढतो. म्हातार्‍याच्या लिंगातील कडकपणा पाहून मुलगा चकित होतो.
म्हातारा म्हातारीच्या मागे येतो तिच्यावर वाकतो, समोरच्या कुंपणाच्या तारेचा आधार घेतो आणि त्यानंतर पुढचा काही वेळ तो ज्या वेगात, आवेगात आणि जोशात म्हातारीला झवतो. ते बघून मुलगा बेशुद्ध पडायचा बाकी राहतो. आपल्या ह्या तरूण वयातही आपल्याला हा वेग आणि जोश जमणार नाही, हे तो मनोमन मान्य करतो.
म्हातारीच्या आत खोल शेवटचा धक्का मारून म्हातारा कुंपणाचा आधार सोडतो आणि अक्षरश: हपापत तिथेच खाली बसतो. म्हातारीही त्याच्या बाजूला धापा टाकत बसते. त्यांचा तो वाईल्ड सेक्स बघून मुलगा मंत्रमुग्ध होतो.
काही वेळाने दोघे उठतात आणि कसेबसे कपडे करून परत मघाच्या टेबलाशी येऊन बसतात. मुलाला आता राहवत नाही. तो त्या दोघांकडे जातो.
“सॉरी, मला माफ करा पण मी तुम्हाला तुम्ही इथे आलात तेव्हापासून पाहतो आहे. आत्ता मागच्या बाजूलाही मी आलो होतो. खरंच, सॉरी पण मला राहवलं नाही. प्लीज मला सांगा, तुम्ही काय करत होता?”
म्हातारा हसतो आणि बोलतो, “आजपासून चाळीस वर्षापूर्वी आजच्याच दिवशी आजच्याच वेळी आम्ही इथे आलो होतो. मी हिला प्रपोज केले आणि तिने ‘हो’ म्हणल्यावर आम्ही सेलिब्रेट करायला इथे आलो. आज आम्हाला तेच क्षण परत अनुभवायचे होते.”
“वा, मस्त! चाळीस वर्षांनी परत तेच क्षण अनुभवायचे? मस्तच कल्पना! तीच जागा, तेच टेबल, तेच सूप आणि तसाच सेक्स, मस्तच कल्पना आहे. मी आजपर्यंत असा वाईल्ड सेक्स बघितला नाही. मानले तुम्हाला आणि तुमच्या जोशाला. पण चाळीस वर्षात काहीच बदलले नाही?”
“हॉटेल तेच आणि तसेच आहे, टेबल तिथेच आहे, वातावरण तसेच आहे. फक्त एकच बदल जाणवला.”
“तो काय?”
“तेव्हा ह्या कुंपणाच्या तारांमध्ये ह्या हरामखोरांनी विजेचा करंट सोडला नव्हता.”
