“मले बी पाहावाचं होतं बे कसं हेपतेत तं!”
“दोस्ता, म्या हाव ना, आज हेपतीनच राती.”
“पन म्या कसा पायीन?”
“सांदीतून येजो, म्या कवाळ उगडा ठेयीन.”
“ओ माय, मलेत आतंपासूनच कसंतरी व्हऊन रायलं. भोकात गेली आज शाळा, चाल नदीवर.”
“तुया बाप सोलन नं, लवळ्या.”
“त्याले कोण सांगन?”
“चाल मंग.”
असे म्हणत दोघेही नदीवर पोहोचले. ते सुद्धा अशा ठिकाणी जिथे गावातील मुली आणि बायका आंघोळ करायच्या. नदीच्या किनार्यापासून पाण्याचा प्रवाह खूपच जवळ होता आणि त्यामुळे आंघोळ करत असणार्या बाया-मुलींचे अर्धनग्न शरीर पाहून दोघेही किशोर भावविभोर झाले.
रात्री कुसुम आणि दामोदरची झवाझवी पाहून मनोज अजूनही त्याच धुंदीत होता आणि नदीच्या पात्रात अर्धनग्न बायकांना आंघोळ करताना पाहून तो अजूनच तापला. ते दोघेही नेहमीच त्या ठिकाणी यायचे पण आज पहिल्यांदा त्या बायकांना वेगळ्या दृष्टीने पाहत होते.
दिवसभर टवाळक्या करून दोघेही मित्र शाळा सुटल्याच्या वेळी घरी पोहोचले आणि रात्र व्हायची वाट पाहू लागले. त्या दिवशी जेवणानंतर दोघेही लवकरच झोपले आणि गाढ झोपेचे नाटक करून पुढील घटनेची वाट पाहू लागले.
काही मिनिटातच ललितचा बाप उठला आणि तो गाढ झोपल्याचे शहानिशा करून दार टेकवत घराबाहेर पडला. तो बाहेर पडल्याच्या काही वेळेतच ललित उठला आणि मागच्या दाराने मनोजच्या सांदीत पोहोचला. मनोज जणू त्याची वाटच पाहत होता.
तो घेताच त्याने त्याला फट असलेल्या भिंतीजवळ नेले आणि त्या फटीला डोळा लावून दोघेही मित्र आतले दृष्य पाहू लागले. बाहेरील काळोखातून आतल्या अंधुक प्रकाशातील दृश्य दोघांना स्पष्ट दिसत होते.
“हळूहळू कर नं, कायची घाई हाय?” कुसुम दामोदरला म्हणाल्या.
“अवं, तुये हे थान हायेतच तशे. का करू? तू दिसल्या बरबर दाबाची इछा व्हती मायी.”
“आह्ह्हऽऽऽ आरं दाब परऽऽऽ हळूहळू मनते ना वंऽऽ”
“कुसमेऽऽ उम्म्मऽऽऽ उघड नं वं तुवा झ्यांपरऽऽ!”
“तूच उघड!”
“रांडीची! लय मास चढला वं तुया गांडीवर!”
“उम्मऽऽ हंऽऽ बटन नोको तोडूस!”
“मंग पयीलंच मनलं व्हते तुले तू उघड मनून पर तू आयिक्तीस होय?”
कुसुमला एक खूप वाईट सवय होती. मुलगा मोठा होत असला तरी अजूनही त्याला आपले दूध पाजायची. आता तर दूध यायचे बंद झाले होते तरीही रात्री झोपताना मनोजच्या तोंडात आपल्या दुधाचे निप्पल द्यायची.
आजवर मनोजने आपल्या आईचे दूध पिले होते, चोखले होते. पण ते केवळ पिण्या-चोखण्याचेच साधन नसून त्यात आणखी सुद्धा बरंच काही असतं ते त्याला आज कळले.
“ह्या दिवाळीत मले सोन्याचा हार घेऊन दे इकत!”
“हार का? तुलेत सोन्यानं मढवीन!”
एकमेकांना न्याहाळत, गोंजारत, दाबत, चिरडत, शिव्या देत, नग्न करत होते.
काही वेळातच दोघेही जन्मजात नग्न झाले. कुसुमच्या योनिच्या आजूबाजूला काळेभोर केस — जणू केसांचे जंगलच! तीच अवस्था दामोदरची सुद्धा! जणू तेथील सुद्धा केस काढली जातात हे त्यांना माहीत नसावे.
पण इतकं असूनही सवयीप्रमाणे ते एकमेकांच्या गुप्तांगाशी खेळू लागले. त्याच्या हाताला तिची योनी आणि तिच्या हाताला त्याचा लंड कुठे आहे? हे चांगलंच ठाऊक होतं.
एकमेकांच्या जननेंद्रियांना कुरवाळत, दाबत, चुचकारत दामोदर आणि कुसुम एकमेकांना उत्तेजित करू लागले. दोघांच्याही शरीरावर उत्तेजनेची चिन्हे दिसू लागली. मनात एकरूप व्हायची जणू होड लागली होती.
त्याने कुसुमला आपल्या मिठीत घेत तिच्या चेहर्यावर चुंबनाचा वर्षाव सुरू केला. त्याच्या हल्ल्याने तिचा लंडावरील हात सुटला तशी ती त्याच्या पाठीवर हात फिरवत त्याला उत्तेजित करू लागली.
प्रत्येक हालचालीने तिच्या हातातील बांगड्यांच्या किणकिणीने अख्खी खोली भरून गेली. त्या किणकिणीसोबत त्याच्या तोंडून निघणारे सित्कारही वातावरणातील हवेत उष्णता पसरवू लागले.
“लय वल्ली झाली म्या, हेप न आता!” सित्कारत कुसुमच्या तोंडून निघाले.
“काऊन वं? आज लय लवकर गरम झालीस?” तिची हनुवटी आपल्या बोटाने वर करत दामोदरने विचारलं.
“मालूम नाय, पर आज दुपारपासनच पुदीत खळबळ माजली व्हती.”
“काय पायलंस असं?”
“ते भुर्या अन कालीचा हेंडूक पायला दुपारी.”
“अवं अवं!! कुत्र्याचं हेंडूक पाऊन माजावर आलीस व्हय? आज तुलेत कुत्री बनवूनच हेपतो मंग.” असे म्हणत दामोदरने तिला ओणवी केले.
त्याचा इशारा कळताच ती सुद्धा काही न बोलता आपले दोन्ही हात खाटेवर टेकवले आणि कंबर उचकत पाय फाकवले. तो तिच्या मागे आला. तिच्या झाट्यांत लपलेली पुच्ची जणू त्याला वाकुल्या दाखवू लागली.
त्याने पुन्हा आपल्या बोटांनी पुच्ची फाकवली आणि दोन बोट आत टाकून बोटांनीच तिला चोदू लागला. तिच्या पुच्चित जणू पाण्याचा धबधबाच वाहत होता. त्याच्या त्या आक्रमणाने ती अजूनच माजावर आली. आपली कंबर हलवत ती त्याला प्रोत्साहित करू लागली.
(क्रमशः)
