हळूहळू दिवसामागून दिवस जाऊ लागले. मनोजच्या जीवनात संगीता आल्यापासून त्याचे ललितकडे थोडे दुर्लक्ष झाले पण ते तर होणारच होते! मनोजला शेतीच्या कामाबरोबर संगीताच्या कुंवार रानातही आपला नांगर चालवून तिला सुपीक बनवायचे होते. आणि संगीतासारखी बिंदास बायको मिळाली म्हणून मनोज मन लावून त्या जमिनीवर नांगरणी करू लागला.
ललित त्याची द्विधा समजत होता आणि म्हणूनच त्याला त्याचे वाईट वाटत नव्हते, उलट त्याला सुद्धा अशीच बायको मिळेल याची तो स्वप्ने पाहू लागला.
संगीतामुळे मनोजचे जीवन पूर्णता बदलून गेले. लग्न झाल्यापासून त्याची ललितसोबत होत असलेली चोळाचोळी सुद्धा थांबली. आता रोज रात्री बायकोची पुच्ची मिळत असल्यावर आणि बायकोकडून लंड चोखून मिळत असल्यावर मित्राकडून कोण लंड हलवून घेणार? आणि कोण मित्राचा लंड हलवून देणार?
संगीता खेडेगावात वाढली असली तरी पुरुषाला खुश करण्याची कला तिच्याकडे होती. बहुतेक बापाचे गुण तिच्यात आले असावेत. बिचाऱ्या ललितला मात्र आता आपल्या हातानेच खुश व्हावे लागायचे.
दिवसामागून दिवस जाऊ लागले. हा हा म्हणता मनोजच्या लग्नाला वर्ष उलटलं आणि काही दिवसातच ललितच्या लग्नाच्या वार्ता सुरू झाल्या. तालुक्याच्या ठिकाणच्या शोभाचे गुण आणि ललितचे गुण मिळाले व दोघांचं लग्न सुद्धा जुळलं.
ललितच्या मनात संगीतासारखी बायको मिळावी अशी इच्छा होती जेणेकरून लग्न झाल्यावर दोघेही मित्र एक दुसर्‍यांच्या बायकांसोबत मज्जा मारणार होते.
शोभाच्या वडिलांचं टीव्ही आणि घड्याळ दुरूस्तीचे दुकान होते. आई खूप आधीच सोडून गेली होती. शोभा बी.ए. पर्यंत शिकली होती. अर्थात ललित सुद्धा पदवीधर होताच म्हणा.
एकदाचं लग्न झालं आणि शोभा बापाचं घर सोडून ललितच्या घरी आली. दोन्ही घरात सून आल्यानंतर मात्र दामोदर आणि कुसुमची पंचाईत झाली. पण काही ना काही करून ते महिन्यातून दोनदा तरी रत व्हायचेच. घरी नाही जमायचं म्हणून ती सोय त्यांनी शेतातील खोपटात केली. पण वयोमानाप्रमाणे आता त्यांची झवाझवी सुद्धा कमी झाली होती.
कुसुम तशीही खूप खाजाळ होती आणि वयोमानाप्रमाणे दामोदरला तिची खाज मिटवण्यास त्रास होऊ लागला. पण त्या वयात तिला तरणाबांड जोडीदार कुठून मिळणार? म्हणून मनाचा हिय्या करून तिने सुद्धा दामोदरची साथ नाही सोडली.
लग्नाच्या पहिल्या रात्री ललित जाम खुश होता. त्याला सुद्धा आता आपलं हक्काचं भोक मिळालं होतं. त्याच्या चोटाची आग शांत करणारी जोडीदार मिळाली होती. आता त्याला हातगाडीची आवश्यकता पडणार नव्हती.
ललित ज्या रात्रीची वाट पाहत होता ती पहिली रात्र त्याच्या जीवनात आली. मनोज आणि संगीताने त्याची खोली फुलांनी आणि सुवासिक अत्तराने सजवली. खोली सजवून झाल्यावर संगीता आपल्या घरी गेली तर मनोज आपल्या मित्राला शुभेच्छा देण्यास थांबला.
“दोस्ता, लय वाट पायली नं ह्या रातीची?” त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून थोपटत मनोज बोलला.
“आता ते बी का विचाराची गोस्ट झाली, भौ? तुयापासून कायी लपलं हाय का?” ललित बोलला खरा पण चेहऱ्यावर लज्जा होती.
“कसं लाजत वासरू आमचं? माया संगीसंग आचकट बाचकट बोलाले तं नायी लाजत बे तू!! आन आज सोताच्या बायकोजवळ जावाले लाजते बापू?”
“मन्या, आसं काय बी नायी बरं.” लाजतच तो बोलला, “आतं संगीता वैनी बी तोंडात जे येईन ते बोलते आन तसं बी तिले आपलं सगळं मायीत आहे नं, गड्या, मनून.”
“ते बी खरं मना.” मान हलवत मनोज म्हणाला, “आज पयील्या येळी थोडं दमानं घेजो भावा नायी तं भीडसील कुत्र्यावानी!”
“का बे? तू बी!!” तो परत लाजला.
“जा! आतं लाजू नोको!! म्या जातो माया संगीकडं, पाय फाकवून बसली असल. आन तू जा तुया शोभाकडं.” असे म्हणत तो निघून गेला.
ललित आपल्या खोलीत शिरला. आपल्या मित्राने आणि त्याच्या बायकोने केलेली खोलीची सजावट पाहून तो खूप प्रसन्न झाला. खोलीतील फुलांनी पलंगावर त्याची नवविवाहित तोंड लपवून बसली होती.
तो पलंगाजवळ गेला. फुलांच्या सुगंधाने मंत्रमुग्ध होत तो पलंगावर बसला आणि हळूच शोभाजवळ सरकला. तिचे डोक्यावरील पदर हळूच खाली टाकले आणि आपल्या बोटाने हनुवटी वर केली.
शोभाच्या डोळ्यात लज्जेची लाली होती. हळूहळू मनोजने आधीच दिलेल्या मार्गदर्शनाला अनुसरून ललित एक एक पाऊल टाकू लागला. शेवटी ती वेळ सुद्धा आली, ज्या वेळेची प्रत्येक नवविवाहित तरुण तरुणी वाट पाहत असतात. अर्थात मिलनाची वेळ! दोन शरीरे एक व्हायची वेळ!
ती आली अन निघूनही गेली. ललितने बराच प्रयत्न केला तिला उत्तेजित करण्याचा पण शोभा जणू एखाद्या थंड पाण्याने भरलेल्या पातेल्यासारखी थंड होती. आता थंडी वाढली असली तरी तिला संभोगाविषयी काडीचीही कल्पना नव्हती. एखाद्या पुतळ्याशी संभोग केल्यागत ललितने पहिली रात्र काढली.
सकाळी झोपेतून उठला तर शोभा घरकामात व्यस्त झाली होती. नाराजीनेच तो उठला आणि प्रातर्विधी आटोपून बाहेर बसला तितक्यात समोरून मनोज येताना दिसला आणि तो घरामध्ये जाऊ लागला. पण मनोजने त्याला आधीच पाहिलं होतं.
“लल्या!! का गड्या, आतं बायको आली त दोस्ताले इसरलास व्हय?”
“आर न्हाय रं, पर जरा काम व्हतं, मनून आत जात व्हतो.”
“आरं करसील काम, चाल वावरातून फिरून येऊ.”
“असं मनतोस होय? बरं, चल!!”
दोघेही मित्र शेताकडे निघाले.
(क्रमशः)
