दुसर्‍या दिवशीच प्रशांतला ऑफिसच्या कामासाठी तीन चार दिवस मुंबईला जावे लागले. प्रशांतला सायलीला सोडून जायला जीवावर आले होते, पण कामही तितकेच महत्त्वाचे असल्याने तो जरा नाराजीनेच मुंबईला गेला.
तीन चार दिवसाच्या त्याच्या टूरमध्ये काम लांबल्याने आणखी एक दिवसाची भर पडली होती. पण दिवसभर कामात असल्याने त्याचा दिवस चांगला जायचा पण रात्र एकट्याला नकोशी वाटायची आणि त्यात आता सायली त्याच्या आयुष्यात आल्याने त्यात आणखिनच भर पडली होती.
इकडे सायलीची अवस्था काही वेगळी नव्हती. प्रशांत टूरला गेल्यामुळे सायलीला चुकल्या सारखे वाटत होते. त्याने तिच्या अंगात प्रेमाची पेटवलेली प्रेमाची ज्योत आता तिलाही राहून राहून त्याची आठवण करून देत होती.
अजूनही त्यांच्या शरीराचे मिलन झाले नव्हते पण त्या दोन तीन दिवसात दोघेही मनाने एकमेकांच्या अगदी जवळ आले होते. त्यांना एकमेकांविषयी जास्त आपुलकी व प्रेम वाटू लागले होते. त्यामुळे तो परत येईपर्यंत चार पाच दिवस असेच निघून गेले.
पण एक गोष्ट मात्र नक्की की ज्या दिवसापासून सायलीने घरात पाऊल टाकले, त्यापासून दिवसापासून घराची सगळी जबाबदारी तिने आपल्या अंगावर घेतली होती. त्या चार पाच दिवसात घराची विस्कटलेली घडी आता पुन्हा पहिल्यासारखी होऊ लागली.
सकाळी उठून दूध घेण्यापासून, अभीला शाळेसाठी तयार करणे, त्याला शाळेत पोचवणे, प्रशांतचे चहा पाणी, त्याचा डबा भरून देणे, अश्विनीला वेळच्या वेळी औषधं देणे, दोन्ही वेळचे जेवण बनवणे, अशी सगळी काम तिने ताईकडून समजून घेतली होती.
घरातील सर्व कामे ती न चुकता व न कंटाळता करत होती. तसेच ती अश्विनीकडेही व्यवस्थित लक्ष देत होती. त्यामुळे अश्विनीलाही पाहिजे तसा आराम मिळत होता. चार पाच दिवसातच तिला खूप बरं वाटायला लागले होते.
आज जवळपास पाच दिवसांनी प्रशांत टूरवरून परत आला. त्याला बघून सायलीची कळी खुलली होती. प्रशांतलाही तिला बघून खूप बरं वाटले. गेल्या पंधरा दिवसात अश्विनीला घरात बसून कंटाळा आला होता त्यामुळे तो आला तेव्हा ती शेजारी साठे वहिनीकडे गेली होती, तिच्या बरोबर अभीपण गेला होता.
अश्विनी घरात नाही हे पाहून त्याने बाहेरचा दरवाजा लावून घेतला व सायलीला घेऊन तिच्या बेडरूममध्ये गेला. आत गेल्यावर त्याने तिला कडकडून मिठी मारली व तिच्यावर चुंबनाची बरसात करू लागला. सायलीही तितक्याच आवेगाने त्याला साथ देत होती.
काही क्षणाचा आवेग ओसरल्यावर प्रशांतने सायलीला विचारले, “सायली गेल्या चार दिवसात तुला माझी एकदा तरी आठवण आली का?”
“असं का विचारता तुम्ही जिजू?” सायली त्याला आणखी आपल्या जवळ ओढत म्हणाली.
“कारण सायली गेले चार दिवस मी कसे काढले, हे माझे मलाच माहीत आहे. दिवसभर कामात दंग असल्याने काही जाणवत नसे पण रात्री रूमवर गेल्यावर मात्र तुझी खूप आठवण येत असे.” प्रशांत भावना विवश होऊ सांगत होता.
आता भावना व्यक्त करायची पाळी सायलीची होती.
“मलाही तुमची खूप आठवण आली. तुम्ही जवळ होतात तेव्हा मला इतकं जाणवत नव्हतं पण तुम्ही दूर गेल्यावर मला तुमची आणि तुमच्या प्रेमाची किंमत कळली, जिजू आय लव्ह यु सो मच.” असे म्हणून ती मुसमुसायला लागली.
“अगं असं काय करतेस तू? आता मी आलो आहे ना, मग आता उगाचच कशाला रडायचं?”
प्रशांतने आपल्या ओठांनी तिची अश्रु टिपून घेतली व पुन्हा एकदा तिच्या ओठांत ओठ मिसळले. त्याचे हात आता तिच्या शरीरावरून फिरू लागले, पण आता सायलीने त्याला जराही विरोध केला नाही.
पण त्यांचा हा प्रणय अश्विनी परत आल्याने फार वेळ टिकू शकला नाही. सायली व प्रशांतला पुढचे पाऊल टाकण्यासाठी काही काळ थांबायला लागणार, अशी चिन्ह दिसत होती कारण अश्विनीने अजून दहा दिवसांची रजा वाढवून घेतल्यामुळे ती पूर्ण वेळ घरातच असे.
इकडे सायलीही दिवसभर कामात असे व ती दिवस भरच्या कामाने दमून जात असे. तिला इतक्या कामाची कधीही सवय नव्हती. त्यांच्या घरात तिची आई असल्यामुळे तिच्यावर कामाचा इतका ताण पडत नसे.
रात्री अश्विनी झोपल्यावर भेटायचे ठरवले तर अभी आड यायचा कारण त्याची लाडकी मावशी बऱ्याच दिवसानी त्यांच्याकडे आल्यामुळे अभी सारखा तिच्या मागे मागे असे. अश्विनीला आता बर लागत असल्याने ती व प्रशांत एका रूममध्ये झोपत असत.
तसे जाता येता काही तरी कारण काढून आणि अभी व अश्विनी जवळपास नाही हे बघून प्रशांत जिकडे संधी मिळेल तिकडे सायलीला आपल्या मिठीत घेऊन तिची चुंबने घेत असे. सायलीपण कधी चहा द्यायच्या निमित्ताने किंवा जेवण वाढताना खाली वाकून, आपल्या अर्ध्या स्तनांचे दर्शन त्याला देत असे व त्याचातील आग भडकावत असे.
तोही आता संधी मिळेल तेव्हा तिचे भरगच्च स्तन आपल्या हातात घेऊन दाबत असे, तर कधी कपड्यांवरूनच तिच्या योनिवरून आपली बोटं फिरवत असे, तर कधी तिच्या गरगरीत कूल्ह्यांवरून आपले हात फिरवत असे, त्यामुळे तिच्या अंगात वि‍जेचा संचार होत असे,
पण यामुळे त्यांच्या शरीराची आग नुसतीच भडकत असे व ती शांत करायला पुरेसा एकांत त्यांना मिळत नसे त्यामुळे दोघेही रात्री तळमळत असत.
इतक्या दिवसापासून ते दोघे ज्या सुखाची आस लावून होते, ते सुख काही केल्या त्याला मिळत नव्हते. त्यामुळे सायली व प्रशांत दोघेही बेचैन झाले होते. असेच एक दिवशी संध्याकाळी प्रशांत नेहमी प्रमाणे ऑफिसमधून आला तेव्हा अभी बाहेर मित्रांबरोबर खेळत होता व अश्विनी बेडरूममध्ये आराम करत होती. जरा एकांत आहे हे बघून तो सरळ किचनमध्ये शिरला.
किचनमध्ये सायली ओट्याजवळ पाठमोरी उभी राहून कणिक भिजवत होती. तो चुपचाप आवाज न करता तिच्यामागे जाऊन उभा राहला. तिचे लांबसडक मोकळे केस आपल्या हातांनी बाजूला करत त्याने तिच्या मानेवर आपले ओठ टेकवले.
त्याच्या या अनपेक्षित स्पर्शाने सायलीच्या अंगावर एकदम शहारा उमटला. एव्हाना त्याचा स्पर्श आता तिच्या चांगलाच परिचयाचा झाला होता, तिने मागे वळून त्याच्या बघितले. ती त्याला काही बोलणार इतक्यात त्याने आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकवून त्यांना चोखू लागला.
त्याने आपले हात तिच्या काखेतून पुढे नेत तिच्या स्तनांवर ठेवले व त्यांना आपल्या हातात घेऊन दाबू लागला. त्याच्या या हल्ल्याने सायलीचे हात कणिक मळत होते ते थांबले व तिने आपले डोके तसेच मागे त्याच्या खांद्यावर ठेवले.
काही वेळाने त्याने तिचे ओठ चोखणे थांबवून तिच्या गालाची तिच्या मानेची चुंबने घेऊ लागला. सायलीने आपले शरीर पूर्ण त्याच्या स्वाधीन केले होते पण त्याला लटका विरोध करत म्हणाली,
“आहऽऽ जिजू, प्लीज सोड ना मला. हे काय तू कधी आलास? आणि आल्या आल्या हे काय? तुला दिसत नाही मी कणिक मळत आहे ते? मला माझे काम करू दे ना, नाहीतर स्वयंपाक करायला उशीर होईल.”
“पण मी कुठे तुला सांगितले तुझं काम थांबव म्हणून, तू तुझं कणिक मळ, मी तुझे हे गोल गरगरीत बॉल मळतो.”
सायलीलाही आता त्याच्याशी असे बोलल्याने मजा येत होती म्हणून त्याची थट्टा करत ती म्हणाली,
“इश्श्य! हे काय हो जिजू, त्यांना काय ‘बॉल’ म्हणतात का? आणि तुम्ही असे मला धरून ठेवल्यावर मी कणिक तरी कशी मळणार?”
“मग काय म्हणतात त्यांना, ते तूच सांग मला.”
त्याने तिच्या गाऊनची वरची एक दोन बटण काढत, आपले हात सरळ गाऊनच्या आत सरकवले व ब्रेसीयरवरून तिचे बॉल दाबू लागला. त्याच्या या हल्ल्याने ती कण्हायला लागली, पण तिला परिस्थितीची जाणीव होताच ती लटक्या रागाने त्याला म्हणाली,
“जिजू तुम्हाला काही वेळ काळ आहे की नाही? ताई आणि अभी दोघेही घरातच आहेत आणि तुम्ही असे बिनधास्तपणे मा‍झ्या गाऊनमध्ये हात घुसवून माझे स्तन दाबताय? त्यांच्या पैकी कोणी पटकन आतमध्ये आले व आपल्याला या अवस्थेत बघितले तर काय म्हणतील?”
“अगं अभी बाहेर खेळतोय व अश्विनी बेडरूममध्ये आराम करते आहे, त्यामुळे आता कोणीही कडमडायला इकडे येणार नाहीत.”
पण हे वाक्य बोलून पूर्ण व्हायच्या आत अभी धावत धावत किचनमध्ये शिरला.
आता ते दोघेही अश्या विचित्र अवस्थेत होते की प्रशांतला आपले हात गाऊन मधून बाहेर काढायचेही सुचले नाही. अभीपण आत येऊन त्यांना अश्या अवस्थेत बघून जागीच थबकला. अजूनही प्रशांतचे हात सायलीच्या गाऊनमध्ये तिच्या छातीवर फिरताना त्याला दिसले, तसा तो प्रशांतला विचारू लागला,
“पप्पा तुम्ही मावशीला असे का धरलंय? मावशीला बरं वाटत नाहिये का?”
त्याच्या प्रश्नाने प्रशांत चपापला व त्याने आपले हात तिच्या गाऊनमधून बाहेर काढले पण त्याला पटकन काय उत्तर द्यायचे हे त्याला सुचेना. तेवढ्यात सायली प्रशांतला सावरून घेत अभीला म्हणाली,
“काय रे तू खेळत होतास ना बाहेर, मग असा मध्येच का आलास तुझा खेळ सोडून?”
“अगं मावशी मला खूप तहान लागली आहे, मला आधी पाणी दे ना प्यायला. आणि तुला काय होतंय? तुलापण मम्मी सारखंच बरं वाटत नाहिये का?” अभी निरागसपणे तिला म्हणाला.
प्रशांत त्याला पाणी देत म्हणाला, “अरे तुझ्या मावशीच्या गाऊनमध्ये झुरळ शिरलं होतं. ती कणिक भिजवत असल्यामुळे तिचे दोन्ही हात कणिकेने माखले होते म्हणून मी ते झुरळ शोधून काढत होतो, नाही तर तुझ्या मावशीला झुरळ चावलं असतं म्हणजे.”
इतक्यात सायलीचे कणिक भिजवून झाले व ती हात धुवत त्याला म्हणली, “अरे मीच तुझ्या पप्पांना सांगितलं की तुम्ही मा‍झ्या गाऊनमध्ये हात घालून झुरळ बाहेर काढा म्हणून.”
त्यावर अभीने बालसुलभ उत्सुकतेने विचारले, “मग कुठे आहे झुरळ मलापण दाखवा ना ते.”
“आता आली का पंचाईत? नेमकं यालापण हीच वेळ मिळाली का पाणी प्यायला? आणि आता याला दाखवायला झुरळ कुठून आणायचं?” प्रशांत मनातल्या मनात बडबडायला लागला.
“अरे पप्पांनी झुरळ काढून फेकून दिलं खिडकी बाहेर, ते आणखिन काही आहे का ते बघत होते.” सायली म्हणाली.
हातातील पाण्याचा ग्लास सायलीच्या हातात देत अभी म्हणाला, “मावशी, मी मम्मीला सांगतो की तुझ्या गाऊनमध्ये झुरळ गेलं होतं आणि पप्पानी त्याला काढून फेकून दिलं.”
तो मम्मीला हाका मारत तिला सांगायला जायला वळला, इतक्यात प्रशांतने आपल्या हातात उचलून घेतले व त्याच्या कानात काहीतरी सांगून त्याला बाहेर घेऊन गेला. पण अश्विनी अभी का हाका मारतोय म्हणून त्याला बघायला किचनमध्ये शिरली.
प्रशांत त्याला अगोदरच बाहेर घेऊन गेला असल्याने, त्यांच्यावरचे संकट तात्पुरते का होईना टळले होते.
“काय गं सायली, अभी हाका का मारत होता मला?” अश्विनीने सायलीला विचारले.
“तसं खास काही नाही गं ताई, मी इकडे कणिक मळत उभी होते, इतक्यात मा‍झ्या अंगावर काहीतरी सरसरल्या सारखं मला वाटलं, म्हणून मी घाबरून ओरडले. पण तितक्यात जिजू इकडे आले आणि त्यांनी बघितलं तर झुरळ मा‍झ्या गाऊनवर चढलं होतं, त्यांनी ते धरून बाहेर फेकून दिलं.
“तेवढ्यात अभीपण पाणी प्यायला आता आला. त्याला झुरळ बघून जरा मजा वाटली, म्हणून तो तुला सांगण्यासाठी हाका मारत होता. पण मी मात्र खूप घाबरले होते. तुला तर माहीतच आहे की मला पहिल्यापासूनच झुरळांची खूप भीती वाटते ते.”
सायलीने अगोदरच फील्डिंग लावून ठेवली म्हणजे नंतर अभीने काही उलट सुलट सांगितले तरी काही प्रॉब्लेम झाला नसता.
“इतकंच ना? मी म्हटलं काय झालं, आणि तूपण इतकी मोठी झालीस तरी अजून अशी कशी गं इतकी भित्री? आणि गेलेत कुठे आहेत ते दोघं?”
“अग ताई जिजू आत्ताच त्याला बाहेर घेऊन गेलेय, येतीलच थोड्या वेळात.”
अश्विनी पुन्हा आपल्या बेडरूमकडे जाण्यासाठी वळली. तिला गेलेली बघितल्यावर सायलीने सुटकेचा नि:श्वास टाकला. किमान तात्पुरते तरी संकट टळले होते. पण हे जर असेच चालू राहले तर ते तिच्या ताईपर्यंत पोचायला वेळ लागणार नाही, हे तिला कळून चुकले होते.
