तो तिला आणखी काही न बोलता आपल्या रूममध्ये येऊन बेडवर आडवा झाला. त्याने एक नजर आपल्या बाजूला झोपलेल्या अश्विनीवर टकली. ती शांतपणे झोपली होती. पण त्याच्या मनात मात्र विचारांचे काहूर माजले होते की सायली आज अशी का वागली?
तिकडे तो बाहेर पडताच सायलीने इतका वेळ धरून ठेवलेला संयमाचा बांध आता फुटला होता. ती आपल्या मांड्यामध्ये डोके खुपसून ओक्साबोक्शी रडू लागली.
आज तिला तिच्या लाडक्या जिजूला दुखवल्याबद्दल खूप वाईट वाटत होते. पण त्यात तिचीही काही चूक नव्हती, आज खरोखर परिस्थितीच इतकी विचित्र झाली होती की तिच्याही मनात असून तिला नाईलाजाने त्याला नकार द्यायला लागला होता.
प्रशांत गेल्यानंतर सायलीलाही बराच वेळ झोप लागली नाही, ती बराच वेळ घडलेल्या घटनांचा विचार करत होती. तिला मात्र अजूनही कळत नव्हते की आपण वागलो ते बरोबर होते की चूक?
शरीराची आग तिलाही तितकीच सतावत होती. तिने बराच वेळ विचार केला, तेव्हा तिला असे जाणवले की संध्याकाळी जो प्रकार घडला त्यात प्रशांतचीही काहीच चूक नव्हती आणि तरी सुद्धा त्याने तिची माफी मागायचा मोठेपणा दाखवला होता.
तिच्या मनात असाही विचार येऊन गेला की गेल्या दहा बारा दिवसात तो एकदाही रात्री तिच्या खोलीत आला नव्हता आणि त्याने कधीच तिच्या मनाविरूद्ध किंवा तिची इच्छा नसताना तिला साधा हातही लावला नव्हता. ती विचार करता करता बराच वेळ रडत होती.
गेले काही दिवस ते दोघंही एका छताखाली राहूनही त्यांचे मिलन झाले नव्हते. त्यांच्या नशीबाने मात्र दुसर्‍याच दिवशी ती संधी त्यांना दिली.
तो शनिवारचा दिवस होता व त्याला त्या दिवशी सेकंड सॅटर डेची सुट्टी होती. शनिवारी अभीची शाळा सकाळची असल्यामुळे प्रशांत सकाळी ७ वाजताच त्याला शाळेत सोडून आला व सुट्टी असल्यामुळे आणि काल रात्रीच्या जागरणामुळे घरी येऊन पुन्हा झोपला.
साधारण दहा वाजण्याच्या सुमारास अश्विनीने त्याला हाक मारून उठवले व आंघोळ वगैरे आटपून घ्यायला सांगितली. अश्विनीची डॉक्टरांकडे अपॉईटमेंट होती व आता तिला बरंच बरं वाटत असल्याने ती एकटीच जायला निघाली होती. तसे सायलीने सोबत येते म्हणून सांगितले होते व परत येताना ती अभीलाही शाळेतून आणणार होती.
प्रशांत बेडवर उठून बसला होता. अश्विनी तिकडेच आपले कपडे बदलत होती. आज बऱ्याच दिवसांनी ती खूप फ्रेश आणि छान दिसत होती. त्यातच आज बऱ्याच दिवसांनी तिने केस धुतल्याने ते मोकळे सोडले होते, त्यामुळे बेडरूममध्ये शाम्पूचा घमघमाट सुटला होता.
त्याने तिला हात धरून जवळ ओढले व तिच्या ओठांवर आपले ओठ टेकवले. तिने आज त्याला जराही विरोध केला नाही व उलट आपणही त्याला साथ देऊ लागली. एका दोन गोड चुंबनानंतर ती बाजूला झाली.
“काय, सुटला का इतक्या दिवसांचा उपास?”
“हो सुटला पण अश्विनी आता कुठे चाललीस तू इतकी नटून?”
“अहो आज डॉक्टरकडे अपॉईटमेंट नाहिये का माझी, विसरलात का?”
“अरे हो मी विसरलोच होतो, पण मग मला अगोदर का नाही उठवलंस? आता पोहोचेपर्यंत लेट होईल आपल्याला?” प्रशांत बेडवरून उठत म्हणाला.
“अहो तुम्ही कशाला येताय? मी जाईन ना एकटी. मला आता खूप बरं वाटतंय आणि आता पुढच्या आठवड्यापासून शाळेत पण जायला लागणार आहे ना? मग आता सवय नको का व्हायला?”
“अगं पण तू एकटी कशी जाणार उन्हाची? आणि मलापण आज सुट्टी आहे ना?”
प्रशांत तिला आणखी काही बोलणार इतक्यातती म्हणाली,
“अहो तुम्हाला आज सुट्टी आहे ना, मग तुम्ही आराम करा ना. मी अशी आजारी पडले होते त्यामुळे गेले काही दिवस तुम्हाला खूप धावपळ करायला लागली होती आणि त्यातच तुम्हाला टूरला जायला लागलं. म्हणून म्हणते तुम्ही घरी आराम, मी रिक्षेने जाऊन येते पटकन.”
तिच्या बोलण्यावर त्याने काहीच उत्तर दिले नाही पण त्याच्या मनातून तो खूप खुश झाला होता. त्याला आनंदाच्या उकळ्या फुटू लागल्या होत्या कारण अश्विनी किमान दोन तीन तास तरी परत येणार नव्हती आणि इतका वेळ तो व सायली असे दोघेच घरात राहणार होते.
काल रात्री नंतर लगेचच त्याला दुसरी संधी चालून आली होतो आणि त्याचा संधीचा त्याने पुरेपुर फायदा उठवायचा ठरवले. त्याने उठून पटापट तोंड धुतले आणि चकाचक दाढी करून केली व हॉलमध्ये येऊन पेपर वाचत बसला.
अश्विनी बेडरूममध्ये तयारी करत होती, इतक्यात सायली त्याच्यासाठी चहा घेऊन आली. प्रशांतने आपल्या समोरचा पेपर बाजूला करत तिच्या वर एक कटाक्ष टाकला. दोघांचीही नजरा नजर झाली व सायलीने त्याच्याकडे बघून एक छानसे स्माईल दिले.
तिचीपण आंघोळ झालेली दिसत होती व ती नेहमीसारखी सुंदर दिसत होती. तिचा चेहरा कालच्या जागरणामुळे जरा ओढलेला दिसत होता. इतक्यात सायलीने त्याला विचारले,
“जिजू तुम्हीपण जाताय ना ताईबरोबर?”
प्रशांतने मानेनेच नाही असे सांगितले पण काही बोलला नाही.
“काय हो मग ताई एकटीच जातेय का? मीपण तिला विचारलं की मी येऊ का बरोबर, तर मलाही नाही म्हणाली?”
पण त्यावर तो काही बोलला नाही. सायलीच्या लक्षात यायला वेळ लागला नाही की काल रात्री घडलेल्या प्रसंगाचा हा राग आहे ते.
सायली त्याच्या समोर सोफ्यावर जाऊन बसली. तिलाही आपण काल रात्री त्याच्याशी जसे वागलो होतो त्याच्या पश्चात्ताप होत होता आणि त्याघटनेची माफी मागायची होती. तिला त्याच्याशी बोलायचे होते पण तो मौन धरून बसला होता. कुठे तरी बोलायला सुरुवात करायची म्हणून तिने त्याला विचारले,
“काय जिजू काल रात्री झोप लागली ना नीट?”
“तुला काय त्याचं, तुला लागली ना सुखाने झोप, मग झाले तर?” त्याने आता रागानेच एक कटाक्ष तिच्यावर टाकला व अश्विनी जवळपास नाही याचा अंदाज घेत तो म्हणाला, “सायली, काल एक तर मला रूममधून हाकलून दिलंस आणि आता त्यावर मीठ चोळतेस काय? तुझ्यासारखा भरलेला घडा जवळ असून मी मात्र अजून तहानलेला आहे.”
“तुम्हाला असे वाटतं का की मी रात्रभर सुखाने झोपले?”
इतके बोलून ती आतमध्ये निघून गेली.
प्रशांत आता तिच्या बोलण्याचा विचार करू लागला, इतक्यातच अश्विनी डॉक्टरकडे जाण्यासाठी त्याचा निरोप घेऊन घराबाहेर पडली.
आज सायलीला त्याची माफी मागायची होती आणि त्याचा राग घालवायचा होता, तसा तिने प्लॅनही केला होता.
अश्विनी गेल्याची खात्री करून प्रशांत आंघोळीसाठी बाथरूममध्ये घुसला, मगाशी दाढी केल्यानंतर त्याने आपला टॉवेल आणि कपडे आत नेऊन ठेवले होते पण दरम्यानच्या काळात सायलीने ते गुपचुप बाहेर आणून ठेवले होते.
आतमध्ये जाताच तो आपल्या अंगावरील कपडे उतरवयाला लागला, इतक्यात त्याच्या लक्षात आले की आपण आणून ठेवलेले आपले टॉवेल आणि कपडे दिसत नाहियेत. मगाशी त्याने आणून ठेवलेले त्याच्या चांगले लक्षात होते पण मग कपडे कुठे गेले, याचा विचार करत तो सायलीला हाका मारू लागला.
काही क्षणातच सायली बाथरूमच्या बाहेर आली व तिने काय झाले, असे विचारले. तर त्याने आपण आंघोळीला जाताना टॉवेल आणि कपडे विसरल्याचे सांगितले व कपाटातून टॉवेल आणून देण्याची विनंती केली. सायली मनातल्या मनात हसत होती. मगाशी तिनेच नेऊन ठेवलेले कपडे घेऊन ती बाथरूम जवळ आली व त्याला हाक मारून टॉवेल घेण्यासाठी सांगितले.
या क्षणाचीच तर तो वाट बघत होता, त्याने दरवाजा उघडून आपला हात बाहेर काढला व तिला टॉवेल आपल्या हातावर ठेवायला सांगितला. तिने टॉवेल त्याच्या हातात देताच त्याने टॉवेल बरोबर तिचा हातही धरला व बाथरूमचे दार उघडून तिला आत ओढले. बेसावध सायलीची छाती धाडकन त्याच्या छातीवर आदळली.
ती आत येताच त्याने पटकन बाथरूमचा दरवाजा बंद करून त्याला कडी लावली आणि तिला काही बोलायची संधीही न देता त्याने तिच्या ओठांवर आपले ओठ ठेकवले व तिचे ओठ आपल्या ओठांत घेऊन तिच्या ओठांचे रसपान करू लागला.
आपले मजबूत हात तिच्या अंगाभोवती गुंफून त्याने तिला आपल्या मिठीत आवळून धरले होते. अगदी तन्मयतेने तो तिचे ओठ चोखत होता. आता तो आपला एक हात तिच्या भरगच्च छातीवर आणून तिची टवटवीत स्तने आपल्या हातांनी चाचपू लागला, त्यांची गोलाई मोजू लागला.
आज त्याने मनाशी पक्का विचार केला होता की आज सायलीला काहीही कारण सांगायला किंवा बोलायला संधी द्यायची नाही व त्याप्रमाणेच त्याने तिच्यावर चुंबनाची बरसात करायला सुरुवात केली.
एका प्रदीर्घ चुंबनानंतर त्याने आपले ओठ विलग केले पण आता त्याला प्रत्युत्तर द्यायची पाळी सायलीची होती. इतका वेळ त्याच्या पाठीवर फिरत असलेले आपले हात त्याच्या मानेभोवती आणत आता तिने आपले पाय उंचावून त्याचे ओठ आपल्या ओठांनी चोखू लागली.
तिचा प्रतिहल्ला त्याच्यापेक्षाही जोरदार होता आणि तिच्या या आवेगी प्रतिहल्ल्याने तो थोडा गोंधळून गेला. सायली आयुष्यभराची उपाशी असल्याच्या अधीरतेने त्याच्या ओठांना चोखत होती. पण काही क्षणातच तिचा हा आवेग ओसरला व तिने आता त्याला कडकडून मिठी मारली.
तिच्याकडून अश्या कुठल्याही कृतीची त्याला अपेक्षाही नव्हती. या आवेगी हल्ल्याने प्रशांत गारद झाला होता. पण त्यानेही तिला आपल्या मिठीत भरून घेत तिच्या चेहर्‍याची, मानेची चुंबने घेऊ लागला. त्या दोघांच्याही तोंडातून एक शब्दही फुटत नव्हता. पण प्रचंड आवेगाने ते एकमेकांच्या मिठीत आणखिन सामावून जाण्याचा प्रयत्न करत होते.
इकडे सायलीपण त्याला भरभरून साथ देत होती आणि प्रशांतलाही आजच्या तिच्या वागण्यातला फरक जाणवत होता. काल रात्री त्याला आपल्या रूममधून बाहेर जा, असे सांगून हाकलणारी सायली हीच आहे का, असा त्याला प्रश्न पडला होता.
पण त्याचे उत्तर शोधायच्या भानगडीत न पडता त्याने सरळ तिला आपल्या दोन्ही हातावर उचलले व पुन्हा तिचे ओठ आपल्या ओठांनी बंद केले. तिला बोलायचीही संधी न देता बेडरूममध्ये जाण्यासाठी बाहेर आला आणि समोर बघतो तर काय शेजारची साठे वहिनी हॉलमध्ये पाठमोरी उभी त्यांना हाका मारत होती.
त्याने पटकन आपले ओठ तिच्या ओठांतून सोडवले आणि तिला खाली सोडू लागला. इतक्यात त्यांची चाहुल लागल्याने तिने मान वळवून मागे बघितले तर प्रशांत सायलीला त्याच्या मिठीतून खाली उतरवत होता.
एव्हाना सायली आपल्या पायावर उभी राहिली होती पण साठे वहिनीनी जे बघायला नको होते तेच नेमके बघितले. तिघेही एकमेकांकडे आळीपाळीने बघत होती पण सायली आणि प्रशांतच्या तोंडाला कुलूप लागल्यासारखे ते गप्प होते. त्या शांततेचा भंग करत साठे वाहिनी म्हणाल्या,
“मगाशी अश्विनीला एकटीच बाहेर पडताना बघितलं, तेव्हा मला काही कळेना, ती अशी आजारी असताना एकटीच कुठे गेली आणि म्हणून मी विचारायला आले होते की अभीला तुम्ही कोणी आणायला जाणार आहात का? नाही तर मी निलेशला आणायला जाणार होते तेव्हा त्यालाही आणलं असतं.”
