त्याचे बोलणे ऐकल्यावर सायलीच्या छातीत एकदम धस्स झाले, तिला काहीच कळेनासे झाले की प्रशांत असे का म्हणाला.
“आता काय झाल जिजू, माझी इकडे अडचण होते की त्रास होतो?” सायली घाबरून म्हणाली.
“मग काय, सारखी सकाळ संध्याकाळ खारी बिस्कीटं खात असते आणि मला सारखी आणायला लावते.” प्रशांत हसत म्हणाला.
“बघ ना ताई, जिजू मला कसे चिडवतात ते. ठीक आहे जिजू तुम्हाला नसेल आवडत तर मी नाहीच राहणार आता इकडे. मी एक तर एम. कॉम. करणार नाही किंवा केलंच तर कॉलेजच्या हॉस्टेलवर राहीन आणि पुन्हा कधीही येणार पण नाही इकडे.” असे म्हणून खोटं खोटं रडू लागली.
प्रशांत तिच्या जवळ जाऊन तिच्या पाठीवरून हात फिरवत तिला म्हणाला,
“अगं सायली अशी रडतेस काय लगेच? जरा गंमत केली मी तुझी, त्यात एवढं मनाला काय लावून घेतेस? आणि मला इतकापण अधिकार नाही का?”
तो सायलीला समजावत म्हणाला पण इकडे त्याचा स्पर्श होताच तिचे अंग मोहरून गेले होते आणि त्यातच अश्विनी समोर बसली होती.
“काय सायली तुला साधी गंमतपण कळत नाही का? तुला आमच्याकडे रहायला कोणीही अडवत नाहिये. हे तुझी गंमत करताहेत गं आणि तुला पाहिजे तितके दिवस रहा तू. पण सर्वात महत्त्वाची गोष्ट राहिली ती म्हणजे आई बाबांची परवानगी काढणे.
“तू खूप म्हणशील गं की तुला आमच्याकडे राहून पुढे शिकायचे आहे, पण त्याच्या मनात तुझ्यासाठी काही वेगळेच असेल तर? म्हणजे कदाचित त्यांनी तुझ्या लग्नाची बोलणीपण केली असतील किंवा तुझ्यासाठी कुठे नोकरी बघून ठेवली असेल तर? आणि तुला इकडे रहायचे असेल तर आम्ही असताना हॉस्टेलवर रहायचे नावही काढायचे नाही. कळलं ना?” अश्विनी तिला दम देत म्हणाली.
“अहो उद्या अनायासे रविवार आहे, बाबांनाही उद्या सुट्टी असेल, तेव्हा तुम्हीच सायलीला घेऊन बाबांकडे का जात नाही? त्यांचे काय म्हणणं आहे ते बघा, नाही तर तुम्ही त्यांची समजूत काढा. तुम्ही त्यांना समजावल्यावर ते नक्कीच नकार देणार नाहीत.”
तिचे बोलणं ऐकता ऐकता प्रशांतच्या मनात आनंदाच्या उकळ्या फुटत होत्या पण त्याचा चेहर्‍यावर वेगळेच भाव दर्शवत होता.
“अश्विनी उद्याच जायला पाहिजे का? मला एक तर खूप दिवसांनी सुट्टी मिळाली आहे तेव्हा.”
“हे काय हो जिजू, माझ्यापेक्षा सुट्टी जास्त महत्त्वाची वाटते का तुम्हाला?” सायलीने खोट्या रागाने त्याला विचारले.
“अहो असे काय करता हो, पुन्हा बाबा एक आठवडा भेटणार नाहीत.” अश्विनीपण त्याला फोर्स करत म्हणाली.
“ठीक आहे. जायला हरकत काही नाही पण तू इकडे एकटीच राहशील ना?”
प्रशांत मुद्दामच काहीतरी कारणं शोधत होता पण मनातून त्याला खूप आनंद झाला होता. उद्याचा पूर्ण दिवस त्याला पुन्हा सायलीचा सहवास लाभणार होता आणि त्याची शिष्टाई सफल झाली तर सायली त्यांच्याकडे किमान आणखी दोन वर्ष तरी राहू शकणार होती. एक आशेचा किरण त्याच्या नजरे समोर उगवला होता.
सायलीच्या मनातही तेच विचार घर करून राहले होते. उलट अर्थी तिच्या एम. कॉम करण्यामागे शिक्षणापेक्षा प्रशांतचा सहवास मिळणार हीच खूप महत्त्वाची गोष्ट होती. त्याच्या बोलण्यावर अश्विनी म्हणाली,
“एकटी कशाला, अभी आहे ना मा‍झ्या बरोबर. आणि एका दिवसाचा तर प्रश्न आहे. तुम्ही सकाळी जाऊन संध्याकाळी परत येऊ शकाल.”
काही वेळ असाच चर्चेत निघून गेला व सायली आतमध्ये काही कामासाठी निघून गेली. दोघेही गप्प बसून होते इतक्यात अश्विनी प्रशांतला म्हणाली,
“अहो तुम्हाला न विचारताच सायलीला इकडे रहा म्हणून सांगितले, त्याचा तुम्हाला राग तर नाही ना आला? मी पटकन बोलुनगेले मग मा‍झ्या लक्षात आले की.”
तिचे वाक्य अर्ध्यावर तोडत प्रशांत म्हणाला,
“तू असे का म्हणतेस? सायली तुझी बहीण आहे तर माझी कोणीच नाही का? आणि समज मला बहीण असती उद्या ती शिकायला माझ्याकडे आली असती तर काय तू तिला घराबाहेर काढले असतंस का? आणि सायलीला आपण आपल्या स्वार्थासाठीच बोलवायचे का फक्त?
“ती इकडे आल्यापासून बिचारी सकाळ पासून संध्याकाळपर्यंत निमुटपणे सगळी काम करते असते. मग तुला असा का वाटले की मला चालणार नाही ती इकडे राहिलेली? इकडे राहून तिचे करीयर घडत असेल तर आपण शक्य होईल तितकी मदत आपण तिला केली पाहिजे, नाही तर तिला असे वाटेल की आपल्याला गरज असते तेव्हा बोलवतो आणि काम झाले की परत पाठवून देतो.”
“तसं नाही हो!”
त्याच्या बोलण्याने अश्विनीचे समाधान झाले. सायलीला किचनमध्ये त्यांच्यातील संवाद ऐकायला येत होता. तसा तिच्या मनात प्रशांतविषयी आदर वाढत चालला होता.
“अश्विनी चल आज आपण सगळे बाहेर जाऊ या जेवायला, सायली पास झाल्याच्या खुशीत तिला ट्रीट देऊ या म्हणजे तिलाही आराम मिळेल आजचा दिवस. इकडे आल्यापासून बिचारी घराच्या बाहेरही पडलेली नाहिये.”
“मी आजच दुपारी उन्हातून आले आहे तेव्हा आता मा‍झ्या अंगात बाहेर यायचे त्राण नाही, त्यापेक्षा तुम्ही असं करा, तुम्हीच घेऊन जा ना तिला बाहेर आणि डॉक्टरांनीपण बाहेर काही खाऊ नका, अशी ताकीद दिली आहे मला. त्यामुळे मी तुमच्या बरोबर येऊन तसा काहीच उपयोग नाही. अभी बरोबर आला तर तुम्हाला काही बोलूपण देणार नाही. त्यापेक्षा तुम्ही तुम्ही दोघंच जाऊन या. मी आमच्या जेवणाची काहीतरी सोय करेन.”
अश्विनीने सायलीला हाक मारून बाहेर बोलावले व बाहेर जाण्यासाठी तयारी करायला सांगितले. अगोदर सायली एकटी जायला तयारच नव्हती पण अश्विनीनेच आग्रह केल्यामुळे तिचा नाईलाज झाला. तशी मनातून ती खूप खुश होती कारण तिला तिच्या लाडक्या जिजूबरोबर बाहेर जायला मिळत होते. प्रशांतही सायलीला घेऊन एकटेच बाहेर जायचे, या खुशीत तयारीला लागला.
साधारण सात वाजायच्या सुमाराला ते दोघे बाहेर पडले. थोडा वेळ गार्डन \मध्ये बसून त्यांनी मनसोक्त गप्पा मारल्या, नंतर मार्केटमध्ये इकडे तिकडे भटकल्यानंतर त्यांनी थोडी शॉपिंग केली. मुख्य म्हणजे प्रशांतने सायलीसाठी एक छानसा सलवार कमीज आणि सोन्याच्या ईयररींग्स घेतल्या. त्यानंतर ते दोघं जेवून घरी परतले तो पर्यंत रात्रीचे जवळपास दहा वाजले होते.
ते परत आले तेव्हा सगळीकडे सामसूम झाली होती. यायला उशीर झाला होता त्यामुळे सायली गाडीवरून उतरताच लगेच आत गेली. सायलीने आत येऊन बघितले तर अश्विनी व अभी त्यांच्या बेडरूममध्ये शांतपणे झोपले होते.
सायलीने अश्विनीला औषधांच्या गोळ्या घेतल्या का, हे विचारण्यासाठी जागे करायचा प्रयत्न केला पण तीन चार हाका मारूनही ती काही जागी झाली नाही. ती बहुतेक गोळ्या घेऊनच झोपली असणार त्यामुळे ती तिथून आपल्या बेडरूममध्ये निघून गेली.
प्रशांतने फ्रेश होऊन आपले कपडे बदलले व नुसती लुंगी नेसून तो सायलीच्या बेडरूमकडे निघाला. तो तिच्या रूमवर पोचला तेव्हा ती रूममध्ये नव्हती म्हणून तो तिला शोधत किचनमध्ये गेला तर सायली तिकडे राहिलेली आवरा आवर करण्यात मग्न होती.
काही वेळातच तिचे काम आटपले. इतका वेळ प्रशांत शांतपणे किचनमध्ये बसून तिच्या हालचाली टिपत होता.
सायलीने अजून बाहेरून आलेले कपडेपण बदलले नव्हते. तिने फक्त आपली साडी व परकर काम करताना भिजू नये वा काही डाग पडू नये म्हणून कोपरापर्यंत वर दुमडून कमरेत खोचली होती. त्यामुळे तिच्या गोऱ्यापान मांड्या उघड्या दिसत होत्या. काही वस्तू वर मांडणीवर ठेवताना तिचे पुष्ट उरोज उठून दिसत होते. त्याने पुन्हा तो गरम व्हायला लागला होता.
तिचे काम संपवून ते दोघे तिच्या बेडरूममध्ये आले. येताना पुन्हा एकदा अश्विनी गाढ झोपल्याची खात्री करून घेतली. बेडरूममध्ये आल्यावर त्याने तिला बेडवर बसवले व आपण तिच्या शेजारी बसत तिला म्हणाला,
“सायली अगं आज घेतलेल्या ईयररींग्स घालून दाखव ना मला, बघू तरी त्यात तू कशी दिसतेस.”
त्यावर ईयररींग्सची डबी त्याच्या समोर धरत ती त्याला म्हणाली,
“जिजू तूच घाल ना तुझ्या हातांनी.”
त्याने डबीतून ईयररींग्स आपल्या हातात काढून डबी बाजूला ठेवली सायलीने आपल्या हाताने तिच्या कानातील जुने ईयररींग्स काढून बाजूला ठेवली. आता प्रशांतने मोर्चा सांभाळत आपण आणलेले सोन्याचे ईयररींग्स आपल्या हाताने तिच्या कानात घातले व तिच्याकडे निरखून बघू लागला.
सायली पटकन बेडवरून उठली व आरश्यासमोर उभी राहून आपल्या कानातील हलणारी ईयररींग्स बघू लागली. ती त्यांनी दोघंनी मिळून निवडली होती, सायलीलापण बघताच क्षणी ती खूप आवडली होती. ती तशीच वळली व बेडवर बसलेल्या प्रशांतच्या समोर येऊन उभी राहिली वा त्याला म्हणाली
“मला कशी दिसताहेत ईयररींग्स जिजू?”
“खूपच छान दिसताहेत आहेत, मुळात सुंदर असणार्‍यांना ना काहीही शोभून दिसतं.” तिच्याकडे निरखून बघत तो म्हणाला
त्याने तिला आपल्या जवळ ओढून तिच्या कानाचे चुंबन घेतले. सायली खरोखरच त्या ईयररींग्समध्ये सुंदर दिसत होती. आज अश्विनी व अभी एकत्र झोपल्यामुळे त्यांना कुठलाही प्रकारची घाई नव्हती.
सायली शांतपणे त्याच्या मांडीवर बसली व त्याच्या ओठांवर आपले ओठ टेकवले. प्रशांतनेही आपल्या ओठात तिचा ओठ धरला व शांतपणे तिचे ओठ चोखू लागला, मध्येच आपली जीभ तिच्या तोंडात घालत होता. सायलीही तितक्‍याच उत्कटतेने त्याची जीभ आपल्या तोंडात धरून त्याला साथ देत होती.
बराच वेळ त्यांच्या हा खेळ चालू होता. काही प्रदीर्घ चुंबनानंतर त्यांनी आपले ओठ विलग केले व एकमेकांना कडकडून मिठी मारली. दोघांपैकी कोणीही एक शब्दही बोलत नव्हते, ते फक्त एकामेकांच्या भावना स्पर्शातून व्यक्‍त करत होते.
शेवटी प्रशांतने आपली मिठी थोडी सैल केली व सायलीच्या नजरेत नजर मिळवत तिच्या मनात काय आहे ते जाणून घेऊ लागला. त्याला तिच्या नजरेत एक वेगळीच उदासी दाटून आलेली दिसत होती.
“सायली आज तू पास झाल्याची एवढी चांगली बातमी मिळून सुद्धा तू अशी उदास का आहेस? काय झाले ते मला सांगणार नाही का?”
“जिजू आजची रात्र ही आपल्या आयुष्यातील अश्या प्रकारे भेटायची कदाचित शेवटची रात्र तर नसेल ना?”
“काहीतरीच काय बोलतेस सायली तूपण.” प्रशांत म्हणाला.
“काहीतरी नाही जिजू, नीट विचार कर म्हणजे मग कळेल तुला मी असे का म्हणाले ते?” सायली त्याच्या केसातून हात फिरवत म्हणाली.
तिच्या बोलण्याचा नीट विचार करत त्याच्याही ती गोष्ट लक्षात आली. त्याने तिच्या पुढच्या शिक्षणाची शक्यता होकारार्थीच धरली होती त्याच्या उलट बाजूचा विचारच त्याने केला नव्हता. त्याच्या मनात विचारांचे वादळ घोंघावू लागले होते. इतक्यात सायली त्याला म्हणाली,
“जिजू उद्या आपण आमच्या घरी जाणार आहोत पण मला भीती वाटते की आई किंवा बाबांनी जर मला पुढे शिकायला नकार दिला तर? आणि तसं झाले तर मला वाटत नाही की पुन्हा आपल्याला असे भेटता येईल.”
