“अहो साठे वाहिनी अश्विनीची आज डॉक्टरकडे अपॉईटमेंट म्हणून ती गेली आहे आणि अभीला शाळेतून आणायलापण तीच जाणार आहे डॉक्टरकडून परत येताना.” सायलीने साठे वाहिनीला सांगितले.
इतक्यात प्रशांतने विषयांतर करत सायलीला विचारले, “सायली तुला लागलं नाही ना फार?”
“नाही फार नाही, पण.” चतुर सायलीच्या लगेच लक्षात आले की प्रशांत साठे वहिनीला फसवण्यासाठी हे लागल्याचे सोंग करतोय आणि तीपण पाय दुखायचे नाटक करत करू लागली.
“काय झालं गं सायली?” सायलीचे वाक्य मध्येच तोडत अधीरतेने साठे वहिनी म्हणाली.
“काही नाही हो बाथरूममध्ये पाय घसरून पडली, मला इकडे हॉलमध्ये आवाज आला म्हणून मी धावत बघायला गेलो तर ही बाथरूममध्ये खाली पडलेली मला दिसली. मी तिला हात देऊन उठवायचा प्रयत्न केला पण तिचा पाय खूप दुखायला लागला म्हणून शेवटी उचलून घ्यायला लागली.” प्रशांत आता साठे वहिनीला थापा मारायच्या रंगात आला होता.
“सायली फार लागलं तर नाही ना? डॉक्टरला बोलवायचं का?” साठे वाहिनीनी पुढे होऊन सायलीला सोफ्यावर बसवत विचारले.
“मी ठीक आहे आता, पाय दुखतोय थोडासा पण डॉक्टरला बोलवायची तशी काही गरज नाहिये.”
“असं काय करतेस सायली, डॉक्टरला एकदा बघून घेऊन देत ना.” साठे वाहिनी म्हणाल्या.
सायली उठून उभी राहिली व दोन चार पावले चालून साठे वाहिनीना म्हणाली, “बघा मी नीट चालू शकते ना, मग डॉक्टरला बोलवायची काय गरज आहे?”
“मग थोडसं तेल लावून देऊ का?”
साठे वाहिनी आता मागेच लागली होती. तिची नक्की खात्री पटली होती की सायली काही पडली वगैरे नाहिये तर सायली आणि प्रशांतमध्ये काहीतरी शिजतेय.
“अहो साठे वाहिनी तुम्हाला निलेशला आणायला जायचंय ना? नाही तर उगाच उशीर होईल. मी बघतो सायलीकडे, वाटले तर मी घेऊन जाईन तिला डॉक्टरकडे.”
“अरे हो मलापण जायला हवं, नाही तर लेट होईल मला.” असे म्हणून ती पटकन बाहेर पडली.
ती गेल्यावर त्यांनी सुटकेचा निश्वास सोडला. सायलीने तिच्या मागोमाग जाऊन पटकन दरवाजा लावून घेतला व तशीच माघारी फिरून प्रशांतला मिठी मारली.
साठे वाहिनी गेल्यावर त्यांनी सुटकेचा निश्वास सोडला होता खरा, पण ती केवळ तात्पुरती सुटका होती आणि एव्हाना या गोष्टीची सायलीला व प्रशांतला पुरेपुर कल्पना आलेली होती.
या प्रसंगानंतर सायली आज पुन्हा एकदा मनातून खूप घाबरली होती पण आज तिने स्वत:ला त्याच्या ताब्यात सुपूर्द करायचे ठरवले होते आणि तिचा प्रशांतवर गाढ विश्वास होता, उद्या काही कमी जास्त झाले तरी त्यातूनही तो निश्चित मार्ग काढेल, याची तिला मनोमन खात्री होती.
तो घेईल त्या निर्णयाला सामोरे जायचे, असा निश्चय तिने आपल्या मनाशी केला होता. त्यामुळे आज ती त्याच्या मिठीत शिरून, शांतपणे उभी राहून, त्याच्या पुढील प्रतिसादाची वाट बघत होती.
सायलीला एका गोष्टीचे राहून राहून आश्चर्य वाटत होते, ते म्हणजे की जेव्हा जेव्हा ती आणि प्रशांत एकत्र भेटत होते किंवा त्यांना जरासा एकांत मिळतोय असे वाटत असतानाच नेमके दर वेळेला कोणी तरी आड येत होते. किमान आज तरी या गोष्टीची पुनरावृत्ती होऊ नये, यासाठी ती मनोमन देवाजवळ प्रार्थना करत होती.
आता प्रशांतला खरी काळजी वेगळीच होती, ती म्हणजे साठे वाहिनीची मनधरणी करण्याची. मागच्या वेळेलाही साठे वाहिनीने शाळेच्या बाहेर प्रशांत आणि सायलीचे बोलणे ऐकले होते. त्या वेळीच तिला त्यांची जवळीक खटकली होती. त्यावरून तिला त्या दोघांच्या मध्ये काहीतरी संबंध असावेत, असा दाट संशय आला होता.
त्या दिवशीपासून तिची त्यांच्याकडे बघायची नजर आता बदलली होती आणि त्यांच्या घरात तिचे येणे जाणे जरा जास्तच वाढले होते आणि तेही तो घरात असताना. तशी अश्विनीची आणि तिची खास मैत्री होती व अश्विनी आजारी असतानाही ती तशी येऊन जाऊन होती. पण आता तिची नजर सतत या दोघांचा मागोवा घेत होती.
तिची संशयी नजर प्रशांतने ओळखली होती. पण आज तिने त्यांना रंगे हात पकडले होते. आता तिच्या संशयाला पुष्टी मिळाली होती आणि आता मात्र तिची अगदी खात्रीच पटली होती प्रशांत आणि सायली यांच्यात काहीतरी संबंध नक्की आहेत.
तसे प्रशांतने सायली पडल्याचे खोटे कारण पुढे करून त्याने वेळ मारून नेली होती. पण ते तिचे समाधान करायला पुरेसे नव्हते त्यामुळे तूर्तास तरी त्याने स्वर्गातल्या अप्सरेसारख्या सुंदर सायलीवर आपले लक्ष केंद्रीत करायचे ठरवले.
आत्ता सायली त्याच्या मिठीत होती पण अश्विनी परत येण्याची वेळ क्षणा क्षणाला कमी होत चालली होती. तसे तिला जाऊन जेमतेम अर्धा तासच झाला होता. पण आज त्यांच्यासाठी एक एक मिनिटही किंमती होते.
आपले संपूर्ण शरीर त्याच्या स्वाधीन करून अधीर सायली शांतपणे त्याच्या पुढच्या कृतीची वाट बघत होती. आता त्याने त्याच्या मनात घोळत असलेला साठे वाहिनीचा विचार बाजूला ठेवून त्याच्या मिठीत सामावलेल्या सायलीला मगाच सारखे आपल्या हातावर उचलले.
तो तिला घेऊन तिच्या बेडरूममध्ये जाऊ लागला. त्याने तिला उचलून घेऊन तो सायलीच्या गालाची चुंबने घेऊ लागला पण इतक्यात त्याचे लक्ष सायलीच्या पाणावलेल्या डोळ्यांकडे गेले. तिच्या डोळ्यांत अश्रू जमा झाले होते. तिच्या डोळ्यांच्या ओल्या कडा तिच्या मनातील चलबिचल आणि भीती व्यक्त करत होत्या.
तिला अशा अवस्थेत बघून त्याला राहवले नाही, त्याने सायलीच्या पाणावलेल्या डोळ्यांवर आपले ओठ टेकवेले व तिच्या डोळ्यातून ओघळणारा अश्रुचा थेंब टिपून घेतला.
“सायली अगं काय झाले आता, तुझे डोळे का असे पाणावलेले आहेत?”
सायलीने आपल्या हातांचा विळख्या त्याच्या गळ्याला घातला होता व त्याच्या खांद्यावर आपली मान ठेवून हुंदके देऊ लागली. प्रशांतने त्या अवथेतच तिला घेऊन तिच्या बेडरूममध्ये शिरला व तिकडे पोहोचताच त्याने सायलीला अलगद तिच्या बेडवर ठेवले.
सायलीचे हात अजूनही त्याच्या मानेभोवती गुंफलेले असल्याने त्यालाही तिच्या शेजारी अंग टिकवायला लागले.
“सायली मला सांगणार नाहीस का काय झालं ते?” त्याने पुन्हा विचारले.
“जिजू आता काय होईल रे? ही बया ताईला काही सांगणार तर नाही ना?” सायली अजूनही तिचाच विचार करत होती.
“अगं सायली मी असताना तू कशाला काळजी करतेस? ती नाही सांगणार आणि जर सांगितलंच तर बघू काय करायचं ते? तुझ्या ताईला मी सांगेन काय सांगायचं ते. आत्तापासून कशाला त्याची काळजी करतेस?”
प्रशांत तिला समजावत म्हणाला पण आता त्याला खरी काळजी सायलीचीच वाटत होती. काल संध्याकाळी घडलेल्या अभीच्या प्रसंगापेक्षा सुद्धा गंभीर प्रसंग आज घडला होता आणि कालच्या प्रसंगानंतर त्याच्याशी तुटकपणे वागणारी सायली आता त्याला काय प्रतिसाद देईल याचा.
तिच्या मनात काय चालले आहे याचा अंदाज त्याला येत नव्हता आणि आजही ती कालच्याच सारखी वागली तर आज मिळालेली ही सुवर्ण संधीही त्याला गमवावी लागणार होती. पण त्याच्या मनातली भीती सायलीनेच फोल ठरवली.
“जिजू खरंच माझे नशीब खूप चांगला आहे की मला तुझ्यासारखा असीम प्रेम आणि इतकी काळजी करणारा जोडीदार मिळाला. तू माझ्याबरोबर असताना आता मला कोणाचीही भीती नाही, अगदी ताईचीही नाही.” सायली त्याच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाली.
तिच्या या वाक्याने प्रशांत थोडा रिलॅक्स झाला व तिला आता आपल्या मिठीत ओढून तिच्यावर चुंबनाची बरसात करू लागला. त्याने पुन्हा आपल्या ओठांना कामाला लावले व त्यांच्या ओठांची चुंबनांची आवर्तने घडायली लागली.
प्रशांतला खरोखरच सायली आज इतक्या सहजपणे आपल्या स्वाधीन होईल याची कल्पना नव्हती. त्याला असेच वाटत होते की कालच्या सारख्या आजही त्याला तिच्या मिनतवाऱ्या कराव्या लागतील, मग ही कालच्या सारखे नखरे करेल आणि तिची समजूत घालवण्यातच सगळा वेळ निघून जाईल.
पण आजचे तिचे वागणे त्याला अनपेक्षित असेच होते. कदाचित तिच्या शरीरात त्याने लावलेली आग आता तिलाही जाळू लागली होती. सायलीपण अगदी तन्मयतेने त्याची चुंबने घेत होती. दोघांची शरीरे एकमेकांना अगदी घट्ट बिलगली होती, एकमेकांना आणखिन आपल्या मिठीत ओढून घेत, एकमेकांमध्ये सामावून जाण्याचा प्रयत्न करत होते.
गेल्या काही दिवसांपासून शरीर सुखापासून वंचित असलेला प्रशांत आणि सायलीची धगधगती व उफाड्याची जवानी आज एकमेकांना भिडत होते. सायली या खेळात तशी नवीन होती तर प्रशांत मात्र मुरलेला खेळाडू होता. पण सायली या सुखासाठी आसुसलेली होती आणि प्रशांत तिच्यात चांगलाच गुंतला होता.
त्या दोघांची जुगलबंदी आज प्रथमच रंगत चालली होती. आज सायलीला त्यांच्याकडे येऊन जवळपास पंधरा दिवस झाले होते आणि सायलीला घेऊन येतानाच प्रशांतने तिला वश केली होती. पण गेल्या पंधरा दिवसात त्यांना असा मौका, असा एकांत, कधीच मिळाला नव्हता.
आता दोघांच्या तोंडातून एकही शब्द आता फुटत नव्हता पण त्यांची शरीरे एकमेकांच्या भावना जाणून घेत त्याप्रमाणे त्यांना साथ करत होती. प्रशांतने आपले हात तिच्या स्तनांवर आणून गाऊनवरूनच तिची कबुतरे दाबू लागला. सायली डोळे मिटून त्याच्या प्रत्येक कृतीला साथ देत होती.
हळूहळू त्याच्या हातांची व्याप्ती तिच्या सर्वांगावर पोहचू लागली होती. चुंबने आणि त्याबरोबरची प्रणय क्रीडेचा हा खेळ काही वेळ सुरू होता. सायलीलाही आता जाणवत होते की आता फार उशीर करण्यात अर्थ नाही. पण ती अधीरतेने त्याच्या पुढच्या हालचालींची वाट बघत होती.
तसे बघायला गेले तर प्रशांत आणि सायलीचे आज प्रथमच मिलन होणार होते. त्यासाठी प्रशांतनेच पुढाकार घेणे, हेच योग्य ठरणार होते. पण प्रशांतच्या मनात काही वेगळ्याच कल्पना होत्या. त्याच्या मनात सायलीनेच सुरुवात करावी अशी इच्छा होती आणि सायलीने या पूर्वीही त्याला अनपेक्षित असा बोल्डनेस दाखवला होता.
“सायली माय डार्लिंग, आज मला तुला डोळे भरून बघायचं आहे. म्हणजे मी तुमच्या घरी आलो होतो आणि त्यावेळेला मी तुला कपडे बदलताना जसं पाहिलं होतं, अगदी तसं.”
“मग बघ ना, मी तर तुझीच आहे. मी कुठे नाही म्हणते. मला अजून आठवतं, तू मला म्हणाला होतास की त्यावेळेला तू मला बराच वेळ पडद्याकडून चोरून बघत होतास. पण नंतर तू अचानक खोलीत शिरलास, त्यावेळेला काय घाबरले होते मी!” असे म्हणत सायलीने आपली त्याला सहमती दर्शवली.
“पण त्यावेळची गोष्टच वेगळी होती. तेव्हा तुला माहितीच नव्हते की मी तुला चोरून बघतोय ते. आणि त्यामुळे तू अगदी त्या नैसर्गिक अवस्थेत अगदी निरागसपणे वावरत होतीस. त्यावेळी तुझ्या ब्रेसीयरचा हुक काढताना तुझी चाललेली धडपड अजूनही माझ्या डोळ्यांसमोर तशीच उभी राहते. आणि मी तुझ्या खोलीत शिरल्यानंतर तू मा‍झ्यापासून स्वत:ला लपवण्यासाठी केलेली केविलवाणी धडपड मी आयुष्यात विसरू शकणार नाही. सायली मी माझ्या आयुष्यात बघितलेला सर्वात रमणीय नजारा होता तो. तुझ्या चेहर्‍यावर भीती आणि लाजेचा अनोखा संगम झाला होता. त्यापेक्षा रमणीय काहीही असूच शकत नाही.”
